Mijn vroege kindertijd is gevuld met licht. Kracht. Veiligheid. De levenspartner van mijn moeder, een gedisciplineerde en zorgzame vrouw in het leger, wordt mijn houvast. Ze daagt me uit—fysiek en mentaal. Koude douches. Ochtendtrainingen. Schaakspellen die mijn geest scherpen. Onder haar begeleiding typ ik mijn eerste letters op een typemachine. Ik voel me gezien. Sterk. Zeker.

En dan… vertrekt ze.

Van de ene op de andere dag staat mijn wereld op zijn kop. Niemand troost me om het verlies van iemand die zoveel voor me betekent. In plaats daarvan word ik ’s nachts wakker van het snikken van mijn moeder. Op zesjarige leeftijd ben ík degene die haar moet troosten.

Op mijn zevende word ik op een nacht dorstig wakker en sluip half slapend door de donkere gang. Als ik de woonkamer bereik, betrap ik mijn veertienjarige babysitter terwijl hij met zichzelf bezig is.

Hij ziet een kans.

Ik hunker naar aandacht. Goedkeuring. Liefde. En ik weet niet hoe ik nee moet zeggen. Ik huil terwijl het gebeurt, maar ik verzet me niet. Ik vecht niet terug.

Later vertrouw ik het toe aan mijn beste vriendin, in de hoop op troost. Maar haar reactie schokt me.

"Ik doe dat ook met mijn broer."

Er verschuift iets in mijn zevenjarige geest. Op dat moment absorbeer ik een valse waarheid: Dit moet normaal zijn.

Dus als andere tienerjongens hetzelfde van me vragen, ga ik erin mee—altijd hopend op verbinding. Altijd hopend dat ik deze keer méér zal zijn dan een experiment. Altijd hopend dat ik deze keer als een vriendin word gezien.

Schaamte. Eenzaamheid. Een diepe, knagende overtuiging dat ik niet genoeg ben. Het blijft me achtervolgen. Het klampt zich aan me vast. Ik draag het tientallen jaren met me mee.

Op mijn negende verhuizen we. Een nieuw huis. Een nieuwe school. Weer een reset. Mijn moeder springt van de ene relatie in de andere—bij een nieuwe liefde begint ze meteen te zweven, om na korte tijd in vrije val weer neer te komen. Elke keer pakken we in en vertrekken. Elke keer moet ik me aanpassen. Stabiliteit is een luxe die we niet kennen.

Als er geen partner in haar leven is, valt mijn moeder uit elkaar. Depressie grijpt haar vast. De pillen vervagen haar pijn, maar maken haar leeg. Ik neem het over, want ik heb geen keuze. Op mijn tiende ben ik diegene die ervoor zorgt dat we eten. Ik run het huishouden.

Tegen de tijd dat ik losbreek uit mijn ouderlijk huis, zitten de patronen al diep in mij verankerd. Ik stap keer op keer in toxische relaties. Ik ken mijn eigen waarde niet. Ik weet niet hoe ik nee moet zeggen. Ik jaag externe bevestiging na, in de hoop dat het liefde is. Ik verlies mezelf. Steeds opnieuw.

Totdat ik besluit mijn verhaal te herschrijven.

Ik kijk mijn trauma recht in de ogen. Ik confronteer mijn diepste angsten. Ik pel de lagen van pijn en zelftwijfel af. Ik leer mijn geest te herprogrammeren—om mijn zelfwaarde, zelfvertrouwen en zelfliefde opnieuw op te bouwen. En in dat proces leg ik de basis voor de

Chronic Vitality Way.

🔥 Als ik kan uitbreken—dan kan jij dat ook.

Als je je ooit gevangen hebt gevoeld in je verleden, vastzit in patronen die je niet dienen, of niet weet hoe je je kracht kunt terugnemen… weet dit:

Jouw verhaal is nog niet voorbij.

De energie, het leven, de zelfliefde waar je naar verlangt—ze liggen binnen handbereik.

Ben je klaar om ze te claimen?